Skontaktuj się z nami
Nasi Partnerzy
Inne serwisy
Marcin Kosiński: Do Legii odezwałem się sam [ROZMOWA]
- Warszawę widzę jako swój dom. Dlatego przed sezonem do Legii zadzwoniłem sam. Wcześniej nie widzieli mnie w zespole, a teraz dogadaliśmy się przy jednej kawie - mówi nowy koszykarz warszawskiego zespołu Marcin Kosiński.
ANNA JARECKA
30-letni obrońca ma za sobą bogatą przeszłość. W swojej karierze grał m.in. we włoskim Roseto, a także czołowych polskich klubach, m.in. Treflu Sopot oraz Turowie Zgorzelec. W 2007 roku pojechał z reprezentacją Polski na mistrzostwa Europy. W rozmowie z Legia.sport.pl wspomina dzieciństwo w Stanach Zjednoczonych i Raciborzu, opowiada także o planach na przyszłość i o tym, dlaczego niełatwo było dostać się do Legii.
Piotr Wesołowicz: W jaki sposób trafiłeś do Legii?
Marcin Kosiński: W Warszawie, dzięki uprzejmości trenerów, ćwiczyłem już przed rokiem.
Więc działacze uznali, że teraz, gdy szukałeś klubu, warto się z tobą skontaktować?
- O angażu rozmawialiśmy już przed poprzednim sezonem. W tym roku postanowiłem odezwać się sam.
Sam?
- Nie ma w tym nic skomplikowanego. Zależało mi na grze w Warszawie, a dowiedziałem się, że nie byłem przewidywany do gry w Legii.
Co było dalej?
- Zadzwoniłem do Jarosława Jankowskiego i umówiliśmy się, by porozmawiać. Musieliśmy się lepiej poznać. Nie było łatwo, bo musiałem go najpierw do siebie przekonać, prezes potwierdził, że wcześniej niekoniecznie widział mnie w swoim zespole.
Nie najlepszy to początek ewentualnej współpracy...
- Wprost przeciwnie. Cenię ludzi, którzy otwarcie wyrażają swoje zdanie. Dobra współpraca opiera się na szczerości, to wiele ułatwia. Nam też pomogło, bo dogadaliśmy się.
Długo negocjowaliście?
- Bardzo krótko. Zdążyliśmy wypić kawę.
Zdałeś test?
- Jaki?
Prezes Jankowski przyznał, że zanim podpisze z kimś kontrakt, rozmawia na temat podejścia zawodnika do Legii, do Warszawy.
- Naprawdę? Nigdy nie byłem zagorzałym kibicem piłkarskim, wolałem koszykówkę, ale cieszę się, że będę tu grał. Kibice mają bardzo silne poczucie przynależności do klubu, jak słucham jak śpiewają "Sen o Warszawie", to przechodzą ciarki. Poza tym lubię to miasto, dobrze się tu czuję. Stąd jest moja żona, tu mamy rodzinę i przyjaciół.
Już wiesz, czego będzie od ciebie wymagał trener Michał Spychała?
- Zaangażowania.
Nie sprowadza się gwiazdy ligi po to, by dawała tylko zaangażowanie.
- Ale myśmy gwiazdy ligi jeszcze nie sprowadzili.
Masz prawo się nią czuć. Grałeś w kadrze, byłeś na EuroBaskecie.
- Wolę poczuć się częścią zespołu, który awansuje do Tauron Basket Ligi.
Jak chcesz się do tego przyczynić?
- Przede wszystkim obroną. To mój atut, jestem jednym z najbardziej dynamicznych zawodników na polskim rynku. Lubię bronić, a z dobrej obrony rodzi się jeszcze lepszy atak.
Legia została przebudowana. Odszedł lider, zmienił się trener.
- A kto był liderem?
Arkadiusz Kobus.
- Pamiętaj, że liderem nie zawsze jest ten, kto rzuca najwięcej punktów. Szkoda, że Arek nie zostaje, ale zespoły się zmieniają, to normalne. Trudno, by walczyć o awans do ekstraklasy w składzie, który wygrał trzecią czy drugą ligę.
A tobie ciężko było zejść na poziom pierwszej ligi? Wcześniej grałeś w dobrych klubach Tauron Basket Ligi.
- Pierwsze zderzenie było rzeczywiście ciężkie. Ekstraklasa jest bardziej przewidywalna. W pierwszej lidze akcje są czasem dziełem totalnego przypadku. Poza tym, w pierwszej lidze gra się dość mocno fizycznie. Na początku kilka razy zostałem mocno "przywitany" przez rywali... Ale w porządku. Lubię taką grę. Jakoś się w tym odnalazłem. Gra w Legii da mi możliwość walki o ważny cel, czyli awans. Brakowało mi tego.
Chciałbyś jeszcze wdrapać się na ten najwyższy poziom?
- Nie przywiązuję wagi do nazewnictwa, najważniejsze, by podnosić poziom swojej gry - nieważne czy w ekstraklasie, czy pierwszej lidze. Walkę o awans traktuję jako większe wyzwanie niż np. grę w zespole ekstraklasowym, który nie ma ambicji choćby zbliżenia się do play-offów. Ale w związku z tym, że naszym celem jest awans, to, odpowiadając na twoje pytanie: owszem, chcę jeszcze zagrać w ekstraklasie.
Znałeś wcześniej któregoś z legionistów?
- Tak, wielu, mijaliśmy się w ligach. W Polpharmie byłem w zespole z Czarkiem Trybańskim, żałuję tylko, że tak krótko. Na boisku rzadko kiedy graliśmy równocześnie. Za to z Marcelem Wilczkiem minęliśmy się w Rosie Radom. Czytałem, że lubi muzykę klasyczną, wygląda więc na to, że mamy wspólne hobby.
Też słuchasz?
- Tak, głównie w samochodzie, gdy stoję w korkach. Wtedy przydaje się coś, co pomoże się zrelaksować.
Warszawa to już twój dom?
- Tak ją widzę. Odkąd zacząłem studia, to wciąż tu wracałem. Tu znalazłem miłość życia, czyli moją żonę. Tu jest nasze miejsce, w zielonej części Grochowa, niedaleko Wisły.
- Ale myśmy gwiazdy ligi jeszcze nie sprowadzili.
Masz prawo się nią czuć. Grałeś w kadrze, byłeś na EuroBaskecie.
- Wolę poczuć się częścią zespołu, który awansuje do Tauron Basket Ligi.
Jak chcesz się do tego przyczynić?
- Przede wszystkim obroną. To mój atut, jestem jednym z najbardziej dynamicznych zawodników na polskim rynku. Lubię bronić, a z dobrej obrony rodzi się jeszcze lepszy atak.
Legia została przebudowana. Odszedł lider, zmienił się trener.
- A kto był liderem?
Arkadiusz Kobus.
- Pamiętaj, że liderem nie zawsze jest ten, kto rzuca najwięcej punktów. Szkoda, że Arek nie zostaje, ale zespoły się zmieniają, to normalne. Trudno, by walczyć o awans do ekstraklasy w składzie, który wygrał trzecią czy drugą ligę.
A tobie ciężko było zejść na poziom pierwszej ligi? Wcześniej grałeś w dobrych klubach Tauron Basket Ligi.
- Pierwsze zderzenie było rzeczywiście ciężkie. Ekstraklasa jest bardziej przewidywalna. W pierwszej lidze akcje są czasem dziełem totalnego przypadku. Poza tym, w pierwszej lidze gra się dość mocno fizycznie. Na początku kilka razy zostałem mocno "przywitany" przez rywali... Ale w porządku. Lubię taką grę. Jakoś się w tym odnalazłem. Gra w Legii da mi możliwość walki o ważny cel, czyli awans. Brakowało mi tego.
Chciałbyś jeszcze wdrapać się na ten najwyższy poziom?
- Nie przywiązuję wagi do nazewnictwa, najważniejsze, by podnosić poziom swojej gry - nieważne czy w ekstraklasie, czy pierwszej lidze. Walkę o awans traktuję jako większe wyzwanie niż np. grę w zespole ekstraklasowym, który nie ma ambicji choćby zbliżenia się do play-offów. Ale w związku z tym, że naszym celem jest awans, to, odpowiadając na twoje pytanie: owszem, chcę jeszcze zagrać w ekstraklasie.
Znałeś wcześniej któregoś z legionistów?
- Tak, wielu, mijaliśmy się w ligach. W Polpharmie byłem w zespole z Czarkiem Trybańskim, żałuję tylko, że tak krótko. Na boisku rzadko kiedy graliśmy równocześnie. Za to z Marcelem Wilczkiem minęliśmy się w Rosie Radom. Czytałem, że lubi muzykę klasyczną, wygląda więc na to, że mamy wspólne hobby.
Też słuchasz?
- Tak, głównie w samochodzie, gdy stoję w korkach. Wtedy przydaje się coś, co pomoże się zrelaksować.
Warszawa to już twój dom?
- Tak ją widzę. Odkąd zacząłem studia, to wciąż tu wracałem. Tu znalazłem miłość życia, czyli moją żonę. Tu jest nasze miejsce, w zielonej części Grochowa, niedaleko Wisły.
Ale w trakcie kariery zwiedziłeś sporo innych miast.
- Tak, i wszędzie odnajdywałem coś dla siebie. Najpiękniej było w Sopocie. Po pierwsze, jeśli chodzi o zespół. Mieliśmy naprawdę fajną ekipę, doszliśmy wysoko, ale zabrakło nam siły w meczach o trzecie miejsce. A po drugie - morze. Uwielbiałem je zimą, kiedy nie było turystów. Wtedy wychodziłem pobiegać wzdłuż plaży, by się porządnie dotlenić. Wracamy tam z żoną, kiedy tylko możemy.
Myślałem, że postawisz na Włochy. Grałeś tam krótko, już po sezonie w Polsce. Jak wspominasz tamten okres?
- Fajna przygoda w ciepłym kraju, ale... Nie mógłbym tam zostać. Sytuacja, jaką zastałem w klubie, była nie najlepsza. Chodzi o kwestie zawodowe, reszta była w porządku. Jest co wspominać, ale chciałem stamtąd wracać.
A Stany Zjednoczone?
- Piękne wspomnienia z dzieciństwa. Mieszkałem tam przez kilka lat. Poznałem język, dzięki temu łatwiej było mi po przyjeździe skończyć studia. Z wykształcenia jestem specjalistą od kultury amerykańskiej.
Tam się zaraziłeś pasją do kosza?
- Tam stawiałem pierwsze kroki, ale grać "na poważnie" zacząłem ze starszym bratem na podwórku, przed domem w Raciborzu. Brat mi imponował umiejętnościami, więc graliśmy jeden na jednego, a potem wspólnie przeciwko starszym kolegom, rzadko z rówieśnikami. We dwóch ogrywaliśmy kolejne podwórka. Czasem stawką takich meczów były jakieś drobniaki, ale przyznam pół żartem, że majątku na tym nie zbiliśmy...
- Przed spotkaniem powiedziałeś, że spieszysz się na swoje zajęcia. Ale nie zdradziłeś szczegółów.
- Prowadzę zajęcia z treningu funkcjonalnego, zajmuję się przygotowaniem motorycznym. Między innymi dzięki temu udaje mi się utrzymać formę przez cały rok.
Twoi podopieczni wiedzą, że ćwiczą z zawodowym koszykarzem, byłym reprezentantem Polski?
- Czasem tak, czasem nie. Może w jakiejś luźnej rozmowie... To nie jest coś, z czym się obnoszę. Ale wychodzę z założenie, że doświadczenie sportowe podnosi moją wiarygodność jako trenera.
Obserwuj @pete_wesolowicz
- Tak, i wszędzie odnajdywałem coś dla siebie. Najpiękniej było w Sopocie. Po pierwsze, jeśli chodzi o zespół. Mieliśmy naprawdę fajną ekipę, doszliśmy wysoko, ale zabrakło nam siły w meczach o trzecie miejsce. A po drugie - morze. Uwielbiałem je zimą, kiedy nie było turystów. Wtedy wychodziłem pobiegać wzdłuż plaży, by się porządnie dotlenić. Wracamy tam z żoną, kiedy tylko możemy.
Myślałem, że postawisz na Włochy. Grałeś tam krótko, już po sezonie w Polsce. Jak wspominasz tamten okres?
- Fajna przygoda w ciepłym kraju, ale... Nie mógłbym tam zostać. Sytuacja, jaką zastałem w klubie, była nie najlepsza. Chodzi o kwestie zawodowe, reszta była w porządku. Jest co wspominać, ale chciałem stamtąd wracać.
A Stany Zjednoczone?
- Piękne wspomnienia z dzieciństwa. Mieszkałem tam przez kilka lat. Poznałem język, dzięki temu łatwiej było mi po przyjeździe skończyć studia. Z wykształcenia jestem specjalistą od kultury amerykańskiej.
Tam się zaraziłeś pasją do kosza?
- Tam stawiałem pierwsze kroki, ale grać "na poważnie" zacząłem ze starszym bratem na podwórku, przed domem w Raciborzu. Brat mi imponował umiejętnościami, więc graliśmy jeden na jednego, a potem wspólnie przeciwko starszym kolegom, rzadko z rówieśnikami. We dwóch ogrywaliśmy kolejne podwórka. Czasem stawką takich meczów były jakieś drobniaki, ale przyznam pół żartem, że majątku na tym nie zbiliśmy...
- Przed spotkaniem powiedziałeś, że spieszysz się na swoje zajęcia. Ale nie zdradziłeś szczegółów.
- Prowadzę zajęcia z treningu funkcjonalnego, zajmuję się przygotowaniem motorycznym. Między innymi dzięki temu udaje mi się utrzymać formę przez cały rok.
Twoi podopieczni wiedzą, że ćwiczą z zawodowym koszykarzem, byłym reprezentantem Polski?
- Czasem tak, czasem nie. Może w jakiejś luźnej rozmowie... To nie jest coś, z czym się obnoszę. Ale wychodzę z założenie, że doświadczenie sportowe podnosi moją wiarygodność jako trenera.
Obserwuj @pete_wesolowicz
POPULARNE
NAJNOWSZE
-
Włosi wskazują następcę Brzęczka. "Był kontakt z PZPN-em. Sensacyjna plotka potwierdzona"
-
Robert Lewandowski zadzwonił do Jerzego Brzęczka. Wiadomo, o czym rozmawiali
-
Media: David Alaba już znalazł nowy klub! Wymarzony transfer gwiazdy Bayernu
-
Zbigniew Boniek tłumaczy decyzję o zwolnieniu Jerzego Brzęczka. "To smutny dzień dla mnie"
-
Ralf Rangnick zainteresowany reprezentacją Polski. Ale jest problem: "Nie zmieści się z Bońkiem"
- Brazylia - Polska na MŚ w piłce ręcznej! Gdzie i kiedy oglądać mecz? [STREAM LIVE]
- Lewandowski walczy o kolejne trofeum. Bayern poznał rywali w KMŚ
- Robert Kubica powróci do wyścigów długodystansowych? Zaskakujące wieści mediów
- Znakomity występ polskiego skoczka w Szczyrku! Dramat Andreasa Wellingera
- Idealny partner dla Lewandowskiego. Razem śrubują kapitalny rekord
